په ادبیاتو کې د افلاطون د مینې ترټولو مشهوره بیلګه د دانت الیګیري د میوز بیټریس پورټیناري سره مینه ده. په جنت کې ښځه به د ویرجیل ملګري او لارښود وي تر هغه چې ښکلی لید یوازې د مریم د منځګړیتوب له لارې شتون ولري. د سیزار ساکاګي "انسیپیټ ویټا نووا" وګورئ په کوم کې چې ډانت او د هغه میوزیک د یوې وقف شوې جوړې په توګه ښودل شوي ، که څه هم دا واقعیا هیڅکله نه و ېښ شوي. د دوی سرونه او ګلونه یو صوفیانه فضا رامینځته کوي. هغه طریقه چې دانت بیټریس ته ګوري دا روښانه کوي چې هغه د هغې سره مینه لري، پداسې حال کې چې بیټریس په حقیقت کې داسې ښکاري لکه یو الهی پیغام ترلاسه کوي.
اپلاتوني مينه (په امریکایی انګلیسي کې: Platonic love) د مینې یو ډول اصطلاح ده،او هغه نږدې اړیکو ته وايي چې پرته له جنسیت څخه وي. د دې مینې سمبول سپین ګل دی. دا د اپلاتون په نوم نومول شوی، که څه هم فیلسوف هیڅکله پخپله دا اصطلاح نه ده کارولې. دا اصطلاح د اپلاتون په کتاب Banquet کې د مینې تعریف ته اشاره کوي. دا اصطلاح (Amer Platonicus په لاتین کې) د لومړي ځل لپاره په 15 پېړۍ کې د مارسیلو فیکینو لخوا د سوکرات او د هغه د شاګردانو ترمنځ د احساساتو او عاطفې د تشریح کولو لپاره کارول کېده. [۱] اپلاتوني مینه اکثرا د رومانتيک مینې سره توپیر لري.
