لومړۍ معاصره دوره

د معاصر تاریخ لومړۍ معاصره دوره د پوست-کلاسیک یا تر کلاسیک پېر په وروسته منځنیو پېړیو پسې راځي. که څه هم د دغې دورې د زماني ترتیب محدودیتونه د بحث وړ دي، خو د کلاسیکې دورې له وروستیو وختونو یا منځنیو پېړیو (شاوخوا ۱۴۰۰ تر ۱۵۰۰) څخه د انقلابونو د عصر تر پیل (شاوخوا ۱۸۰۰) پورې زماني محدوده رانغاړي. دغه دوره تاریخ‌ليکوالو په بېلابېلو ډولونو مشخصه کړې ده چې وايي پیل یې په ۱۴۵۳ کال کې د عثمانیانو له‌خوا د قسطنطنیې په نیولو، په اروپا کې له رنسانس دورې او په مرکزي آسیا کې له تیموري دورې، د هند په نیمه وچه کې د مسلمانانو له فتوحاتو، د صلیبي جګړو له پای ته رسېدو او د اکتشاف له عصر سره شوی (په ځانګړي ډول د کرسټف کولمب سفرونه چې په ۱۴۹۲ کال کې پیل شول، همدا راز په ۱۴۹۸ کال کې د واسکو داګاما له‌خوا هند ته د سمندري مسیر کشف)، او په ۱۷۸۹ کال کې د فرانسې د انقلاب په شاوخوا کې او یا د ناپلیون په واک ته رسېدو سره پای ته رسېږي.

تاریخ‌لیکوالو په وروستیو لسیزو کې استدلال کړی چې له نړیوال نظره د لومړنۍ معاصرې دورې تر ټولو مهمه ځانګړنه مخ پر وده نړیوالتوب و. نوي اقتصادونه او مؤسسات راڅرګند شول چې د همدې دورې په جریان کې لا پسې غښتلي او په نړیواله کچه وپېژندل شول. دغه بهیر د منځنیو پېړیو د شمالي ایټالیا په ښاري حکومتونو، په ځانګړي ډول په لوېديځ کې په جنیوا، ونیز او میلان او په ختیځ کې د هند په بنګال کې پیل شو. همدا راز په لومړۍ معاصره دوره کې د میرکانټلېزم اقتصادي تیورۍ تسلط راڅرګند شو.[۱]

د امریکا په لویه وچه کې تر کلمبیا مخکېنیو خلکو یو لوی او متنوع تمدن جوړ کړی و چې ازتک امپراتوري، اینکا تمدن، د مایا تمدن او د هغه ښارونه او مویسکا پکې شامل وو. د امریکا په لویه وچه کې د اروپا استعمار د لومړۍ معاصرې دورې په جریان کې پيل شو او همدا راز په آسیا او افریقا کې یې اروپايي سوداګریز مرکزونه پرانیستل چې په ټوله نړۍ کې یې د مسیحیت له پراختیا سره مرسته وکړه. د نړۍ د مخکې منزوي شویو برخو تر منځ د پایدارو اړیکو ډېروالي، په ځانګړي ډول کلمبیايي مبادله چې پخوانۍ او نوې نړۍ یې سره وتړله، انساني محیط ډېر زیات بدل کړ. د یادونې وړ ده چې د اتلانتیک د غلامانو تجارت او د بومي امریکایانو استعمار هم په دې دوره کې پیل شو. عثماني امپراتورۍ جنوب‌ختیځه اروپا او د لوېديځې آسیا او شمالي افریقا ځینې برخې فتح کړې. روسیه په ۱۶۴۷ کال کې د آرام سمندرګي څنډو ته ورسېده او په ۱۹مه پېړۍ کې یې د روسیې پر لرې ختیځ ولکه ټینګه کړه. لوی بدلون هله رامنځته شو چې لوېديځه اروپا د تکنالوژۍ او سړي سر شتمنۍ له لحاظه تر ډېره له چین څخه مخکې شوه. [۲][۳][۴]

په اسلامي نړۍ کې د تېموري رنسانس یا روښانوالې له سقوط وروسته د عثماني، سوري، صفوي او مغولو د امپراتوریو په څېر ځواکونو وده وکړه (چې درې هغه یې د هغې پوځي ټکنالوژۍ له کبله چې هغوی یې ځواکمن کړل، د باروتو د امپراتوریو په نامه پېژندل کېږي). په ځانګړې توګه د هند په نیمه وچه کې د مغولو معمارۍ، کلتور او هنر خپل اوج ته ورسېدل، په داسې حال کې چې باور دا دی چې دغې امپراتورۍ په خپله د نړۍ تر ټولو ستر اقتصاد درلود چې د ټولې لوېدیځې اروپا تر اقتصاد لوی او د نړۍ د ۲۵ سلنه ناخالصو داخلي تولیداتو (GDP) په کچه ارزښت لري او د پروتو-صنعتي یا صنعتي کولو وړاندې دوره ښيي.[۵][۶]

بېلابېلو چیني شاهیو او جاپاني شوګونونو د آسیا حوزه کنټرول کړه. په جاپان کې له ۱۶۰۰ تر ۱۸۶۸ پورې د اېدو دوره هم د لومړۍ عصري دورې په توګه پېژندل کېږي. په کوریا کې بیا لومړۍ عصري دوره د جوزون د پاچاهۍ له عروج څخه د پاچا ګوجونګ پر تخت کېناستلو ته رسېدلې ګڼل کېږي. په شپاړسمه پېړۍ کې د مینګ تر پاچاهۍ او مغل بنګال تر واکمنۍ لاندې آسیایي اقتصادونه له پرتګالیانو، هسپانویانو او هالنډیانو سره د سوداګرۍ له لارې په خوځښت راغلل، په داسې حال کې چې جاپان د ازوچي – مومویاما په دوره کې د لومړي اروپايي پرتګالي له راتګ وروسته د نانبن په سوداګرۍ کې ښکېل شو.

د نړۍ په بېلابېلو سیمو کې لومړنيو معاصرو بهیرونو له سیاسي او اقتصادي نظره د سازماني طریقو د بدلون ښکارندويي کوله. فیوډالېزم په اروپا کې مخ پر ځوړ روان شو او مسیحیان او مسیحیت د صلیبي جګړو د پای او د روم تر کاتولیکې کلسیا لاندې د مذهبي وحدت شاهدان وو. پخوانی نظم د پروتستانتي اصلاحاتو په واسطه بې‌ثباته شو چې ډېر غبرګونونه یې را وپارول او د عقایدو د تفتیش لمنه یې پراخه کړه، په اروپا کې یې د خونړیو مذهبي جګړو څپه راويښه کړه چې دېرش کلنه خونړۍ جګړه یې برخه وه او د وسټفالیا د سولې په تړون کې د نوي نړیوال نظام په ټینګښت سره پای ته ورسېده. د امریکا په لویه وچه کې د اروپا د استعمار تر څنګ په دې دوره کې سوداګریز انقلاب او د سمندري غلا طلايي دوره هم شامل وو.

د لومړۍ معاصرې دورې په مهمو بهیرونو کې د تجربوي علومو پراختیا، د تکنالوژۍ چټک پرمختګ، سیکولر ټولنیز سیاست، د کښتیو په ډیزاین او نقشه اخیستنه کې د پرمختګ له امله چټکو سفرونو او د ملي دولتونو تشکیلېدو ته اشاره کولی شو.[۷]

سرچينې او ياداښتونه سمول

  1. de Vries, Jan (14 September 2009). "The limits of globalization in the early modern world". The Economic History Review. 63 (3): 710–733. CiteSeerX = 10.1.1.186.2862 10.1.1.186.2862. doi:10.1111/j.1468-0289.2009.00497.x. JSTOR 40929823. SSRN = 1635517 1635517. الوسيط |CitationClass= تم تجاهله (مساعدة)
  2. Taylor, Alan (2001). American Colonies. New York: Penguin Books. د کتاب نړيواله کره شمېره 978-0-14-200210-0. الوسيط |CitationClass= تم تجاهله (مساعدة)
  3. "Ottoman Empire". Britannica Online Encyclopedia. مؤرشف من الأصل في ۲۶ اپرېل ۲۰۰۸. د لاسرسي‌نېټه ۱۱ فبروري ۲۰۱۳. الوسيط |CitationClass= تم تجاهله (مساعدة)
  4. Maddison, Angus (2001), The World Economy, Volume 1: A Millennial Perspective, OECD Publishing, p. 51-52.
  5. Maddison, Angus (2003): Development Centre Studies The World Economy Historical Statistics: Historical Statistics, OECD Publishing, کينډۍ:ISBN, pages 259–261
  6. Lex Heerma van Voss; Els Hiemstra-Kuperus; Elise van Nederveen Meerkerk (2010). "The Long Globalization and Textile Producers in India". The Ashgate Companion to the History of Textile Workers, 1650–2000. Ashgate Publishing. د کتاب پاڼې 255. د کتاب نړيواله کره شمېره 9780754664284. مؤرشف من الأصل في ۱۰ ډيسمبر ۲۰۱۹. د لاسرسي‌نېټه ۲۰ جون ۲۰۱۹. الوسيط |CitationClass= تم تجاهله (مساعدة)
  7. Christopher Alan Bayly, The birth of the modern world, 1780–1914: global connections and comparisons (2004).کينډۍ:Page needed