د ۲۰:۴۳, ۱۴ جنوري ۲۰۱۱ بڼه سرچينې کتل 80.212.204.34 (خبرې اترې) د سمون لنډیز نسته → تېر توپير		د ۲۰:۴۴, ۱۴ جنوري ۲۰۱۱ بڼه سرچينې کتل 80.212.204.34 (خبرې اترې) د سمون لنډیز نسته بل توپير ←
۱ کرښه: '''اوردو''' يا ''اردو'' د هندي ژبې په کورنۍ پورې تړلې د لرغوني هند د مسلمانانو ژبه بلل کېږي . دا ژبه يوه پراخه ويونکې او د پاکستان د دوؤ رسمي ژبو (انګرېزي ، اوردو) څخه يوه ملي ژبه ده . همدارنګه د هند له ۲۲ ژبو څخه يوه پراخه ژبه ګڼل کېږي . د هند د پينځو ايالتونو لويه ژبه هم ده . دغه ژبه د پاړسي ، عربي ، پښتو او تورکي ژبو تر اغېزې لاندې د ۹۰۰ کالو راهيسې پرمختګ کړی دی . دې ژبې د هند د اتر پردېش ايالت کې د ډيلي د سلطنت (۱۲۰۶ـ ۱۵۲۷) پر مهال د وينا بڼه خپله کړه همدا رنګه ېې ليکني پرمختګ د مغلو واکمنۍ (۱۵۲۶ ـ ۱۸۵۸) سره منځ ته راغله. اوسينۍ نوې بڼه اوردو د هند په ځوانانو کې دوه اړخيزې پوهېدنې ځانګړی ځای خپل کړی . : اردو, IPA: [ˈʊrd̪u] ( listen)) is a register of the Hindustani language identified with Muslims. It is the national language, lingua franca,[4] and one of the two official languages of Pakistan (the other being English), and one of 22 scheduled languages of India, as an official language of five Indian states. Based on the dialect of Delhi, Hindustani aka Urdu developed under Persian, Arabic and Turkic influence over the course of almost 900 years.[5] It began to take shape in what is now Uttar Pradesh during the Delhi Sultanate (1206–1527), and continued to develop under the Mughal Empire (1526–1858). Modern Urdu is mutually intelligible with the younger register of Hindustani, which is often simply called "Hindi". The original language of the Mughals was Chagatai, a Turkic language, but after their arrival in South Asia, they came to adopt Persian. Gradually, the need to communicate with local inhabitants led to a composition of Sanskrit-derived languages, written in the Perso-Arabic script and with literary conventions and specialised vocabulary being retained from Persian, Arabic and Turkic; the new standard was eventually given its own name of Urdu.[6]

د "اردو ژبه" د بڼو تر مېنځ توپير