د "د احد غزا" د بڼو تر مېنځ توپير

د قريشو مشرانو، چې د بدر په جګړه كې د مسلمانانو مېړانه او ځان تېرېدنه ليدلې وه؛ نو لازم يې ګڼل دا ځل له “محمد” سره مخ كېدو ته داسې منظم لښكر جوړ كړي،چې د عربو قبايلو ډېرى ننګيالي پکې وي.

هغوى تر ډېرو هلو ځلو وروسته د “كنانه” او “تهامه” له ټبرونو جنګيالي راټول كړل او لښكر يې جوړ كړ، چې شمير يې کابو ۴۰۰۰ تنو ته رسېده؛ يعنې ۴۰۰۰ تنه يوازې سړي وو او كه د ښځو شمېر هم ورسره كړو؛ نو خورا زياتېږي.

د عربو دود و،چې په څه نا څه پلمه يې ښځې هم د جګړې ډګر ته راكښلې؛خو دا ځل په خپله د بوت لمانځيو عربو ښځو په جګړه كې ګډون وكړ او نقشه يې دا وه،چې ښځې دې د جګړې په ډګر كې سندرې او ټپې ووايي او په لمسوونكيو خبرو دې “قريش” غچ اخستو ته راوهڅوي او ښځې يې ځكه راوستې وې،چې د خپلو جنګيالو د تېښتې لار ونيسي؛ځكه كه جنګيالى وتښتي؛نو ښځې به يې بنديانې شي،چې دا خبره د عربو غيرت نه منله.

په دې جګړه كې زيات مريان هم راوستل شوي وو،چې غوړې غوړې وعدې وركړ شوې وې. “وحشي ابن حرب حبشي” د “مطعم” مريى و، چې د جګړې په ځانګړې وسله كې، په “زوبين” كارولو كې يې خورا مهارت درلود او ورته يې ويلې وو: كه “محمد”،”علي” يا “حمزه” دې وواژه؛ نو ازاد به دې كړو.

كفارو تر ډېرو هلو ځلو وروسته لښكر راټول كړ،چې ۷۰۰ تنه زغرو، ۳۰۰۰ اوښان، ۲۰۰ سپاره او پلي پکې وو.

دې سړي پېغمبر اکرم ته په داسې وخت كې ليك ورساوه، چې پېغمبر اکرم له ښاره بهر په باغونو كې و.تر سلام او ادب وروسته يې ليک وركړ. پېغمبر اکرم ليك ولوست؛خو د محتوا او منځپانګې په باب يې خپلو يارانو ته هېڅ و نه ويل.

هغوى خبر راووړ،چې د قرېشو لښكر مدينې ته نږدې رارسېدلى او خپل څاروي يې د مدينې په پټيو كې خوشې كړي دي.

پايله دا چې د اسلام لښكر بايد له ښاره ووځي او په مېړانه له ښاره بهر له دښمن سره وحنګېږي. (۱۹۱)

ددې نندارې كتلو مسلمان ولړزول؛ ځكه ځينو انګېرله،چې پېغمبر اکرم له مدينې پر بهر جګړه خوښ نه دى او هغوى ناحقه پېغمبر اکرم دباندې وتو ته اړ کړ؛نو ځکه د خپلې خبرې اخستو ته يې وويل:(( موږ د دفاع په تاكتيك کې ستا نظر ته ګورو،كه بهر وتلو ته چمتو نه ياست او سلا نه ويني؛نو همدلته به پاتې شو.))

پېغمبر اکرم ورته وويل:((پېغمبر چې زغره واغوسته؛ نو غوره نه ده له دښمن سره بې جګړې يې راوباسي.)) (۱۹۳)

دا وخت هغو يهودانو، چي له “عبدالله بن ابى” سره هم ژمني وو، هوډ وکړ په جګړې کې ګډون وكړي؛خو چې د اسلام سرتېري “شوط” (د مدينې او احد تر منځ سيمه) ته ورسېدل،”عبدالله بن ابى” په دې پلمه وګرځېد،چې پېغمبر اکرم د تنكيو ځوانانو وړانديزونو ته اهميت وركړى. همداسې ۳۰۰ اوسيان، چې د “عبدالله بن ابى” هم ټبري وو بېرته وګرځېدل؛ نو ځكه په دې جګړه كې نه يهودو ګډون وكړ او نه منافقانو.

ځواب يې دا دى، چې له “توحيد” او” كمال” سره مينې دلته راوستي وو. دې موضوع ثابتولو ته مې د يو بوډا او يو ځوان سرتېري کيسه راخيستى، چې د واده يې يوه شپه تېره شوې وه:

خپلوانو يې مخه ونيوه، چې جګړې ته ولاړ نه شي، ورته يې وويل:

پېغمبر اکرم ورته وويل:((خداى ته په معذورو كې شمېرلى يې او غاړه دې خلاصه ده.)) (۱۹۵)

هغه زارۍ وكړې.حال دا چې خپلوان يې ترې راتاو وو،پېغمبراکرم ورته وويل:((مخه يې مه نيسئ، پر ېږدئ، چې د اسلام په لار كې شهيد شي.))

بوډا چې له كوره ووت؛و يې ويل:((خدايه كور ته مې راستون نه کړې .خدايه! توفيق راكړې په لار كې دې مړ شم.))

((د جنت هيله لرم))،يو زوى يې هم ورپسې و او بريدونه يې كول، دواړه دومره وجنګېدل چې شهيدان شول او بل زوى يې “عبدالله” هم په دې جګړه كې شهيد شو . (۱۹۶)

۲ _حضرت “حنظله” ،چې عمر يې لا څلرويشت كلنۍ ته هم نه ورسېدلى،چې د ((يخرج الحى من الميت=له ناپاكه پلرونو،پاك زامن پيدا كوي)) آيت مصداق و.

“ابوعامر” چې د پېغمبر اکرم دښمن و، پلار يې هم د احد په جګړه كې د كفارو په لښكر كې ګډون كړى و. “ابوعامر” د اسلام له اورنيو دښمنانو و، چې “قريش” يې جګړې ته راهڅولي وو او تر وسه وسه يې له اسلام سره يې دښمني كوله . هغه د “ضرار” جومات، چې د نهم هجري كال په پېښو كې مو راوړې دى بنسټګرو.

د زويولۍ او پلار ولۍ مينه ددې لامل نه شوه،چې حضرت “حنظله” په دې جګړه كې ګډون و نه کړي. پر هغه ورځ چې د احد جګړه پېښه شوه؛نو پر شپه يې د حضرت “حنظله” د “عبدالله ابى” له لور سره واده و او د ناچارۍ له مخې يې پر هماغه شپه واده وكړ او له خپلې مېرمنې سره يې پر هماغه شپه كوروالى وكړ؛ خو چې د جهاد غږ يې واورېد؛نو بل ډول شو. د پېغمبر اکرم په اجازه يوه شپه په مدينه كې پاتې شو او پر سبا يې د جګړې ډګر ته ولاړ.

علامه “مجلسي” وايي چې: (( د نور سورت ۶۲ آيت د هغه په باب نازل شوې دى.

حضرت “حنظله” له كوره ووت.ناوې هغوى څلورو تنو ته كتل او ورته يې وويل: (( بېګا مې خوب وليد،چې اسمان وچاود او مېړه مې ورننووت او بيا د اسمان چاود ټپ شو؛ ما چې دا خوب وليد؛احساسوم مېړه مې په جګړه كې شهيدېږي.))

حضرت “حنظله” ځان لښكر ته ورساوه،سترګې يې پر “ابوسفيان” ولګېدې،چې د لښكرو په منځ كې يې هلې ځې كولې.

حضرت “حنظله” په خپله توره غوښتل “ابوسفيان” ووهي؛خو توره ولاړه او د “ابوسفيان” د اس شاته ولګېده او “ابوسفيان” له خپل اسه راوغورځېد. “ابوسفيان” چغې او سورې كړې،چې څو قريشي ځوانان يې مرستې ته راغلل.

“شدادليثي” پر حضرت “حنظله” بريد وكړه او “ابوسفيان” له منګولو ووت. د كفارو د لښكر نېزه وال پر حضرت “حنظله” بريد وكړه او نېزه يې د حضرت “حنظله” پر بدن ښخه کړه. حضرت “حنظله” سره له دې، چې ټپي شوى و،په هغه نېزه وال پسې شو او په توره يې وواژه او په خپله هم د هماغه ټپ له امله پر ځمكه راوغورځېد.

“اوسيانو” به چې خپلې وياړنې شمېرلې؛ نو ويل يې :((“حنظله” له موږ ځنې دى، چې پرېښتو ورته غسل وركړ.))

دا ناوې او ښاوى عجيبه كسان وو؛ځكه دواړه د اسلام په لار كې له ځانه تېر وو؛ خو د دواړو پلرونه د اسلام سخت دښمنان وو،د ناوې پلار “عبدالله بن ابى” د مدينې د منافقانو مشر و او د ښاوي پلار “ابي عامر” و، چې د جاهليت د وخت راهب و او د اسلام له راتلو وروسته، له مشركانو سره يو ځاى شو او “هرقل” يې د اسلام ځپلو ته راوباله.(۱۹۸)

د اسلام ستر تاريخ پوه؛واقدي وايي:((پېغمبر اکرم پينځوس غشي وېشتونكيو ته دنده وركړه،چې د “عينين” په تنګي كې ودرېږي. د احد غره ته يې شا كړه او مخ پر مدينې پلى روان و او د خپلو سرتېرو ليکي يې جوړولې او د هر افسر ځاى يې ټاكه. يوه ډله يې مخکې كړه او بله شاته. پېغمبر اکرم د سرتېرو د ليكو سمون ته دومره پام درلود،چې د كوم سرتېري اوږه به،چې مخکې يا شاته وه؛نو سموله يې. پېغمبر اکرم د سرتېرو د ليكو تر سمون وروسته وويل: ((ما ته چې خداى د څه سپارښتنه کړې، تاسې ته يې وايم،د خداى حکم ومنئ او ورسره له مخالفته ځان وژغورئ……له دښمن سره مبارزه كول سخت كار دى او خورا زحمت غواړي او هغه كسان پرېږدئ،چې د دښمن پر وړاندې درېږي؛خو هغوى چې خداى ورته لارښوونه کړې وي او ځواک يې وركړى وي؛ځکه خداى له هغوى سره مل دى،چې حکم يې مني او شيطان د هغوى ملګرى دى، چې له خداى سره مخالفت كوي… له هر څه د مخه په جهاد كې استقامت او زغم ولرئ،چې له دې لارې د خداى ژمنه دركړ شوې،چې نېكمرغيو ته ورسېږئ،د وحې راوړونكي جبراييل راته وويل:”هېڅوك به مړ نه شي، تر څو يې چې خپله وروستۍ روزي نه وي خوړلې”…..او تر هغه، چې د بريد حكم نه وي شوى؛نو بريد ونه کړئ.)) (۱۹۹)

د “ابوسفيان” دې خبرې د “طلحه ابن ابي طلحه” په رګونو كې د غيرت وينه راوخوټوله؛بې ځنډه مخکې ولاړ او غږ يې كړ:((يو دې جګړې ته رامخې ته شي.))

ځينې راپاڅېدل؛ خو رسول اکرم ورته توره ورنه کړه. بيا “ابوجاذبه” راپاڅېد،چې ننګيالى سرتېرى و او ويې ويل: ((ددې تورې حق څه دى؟ او څرنګه يې حق ادا کړاى شو؟))

پېغمبر اکرم وويل:((دومره پرې وجنګېږئ،چې كږه شي.))

“ابوجاذبه” وويل:((حاضر يم حق يې پر ځاى كړم. ))

بيا يې د مرګ سور دسمال پر سر وتاړه او توره يې د پېغمبر اکرم له لاسه واخسته او “ابوجاذبه” دسمال پر سر وتاړه؛نو مانا يې داوه: څو چې ژوندى وي؛نو جنګېږي به؛د مغرور زمري په څېر ګرځېده او كوم وياړ، چې ور پر برخه شوى و،ډېر خوشحاله و او په سور دسمال ډېر ښکلي ښكارېده. (۲۰۰)

او د ډېرو تاريخپوهانو د وينا له مخې:((چې کله حضرت “مصعب بن عمير”(رض) شهيد شو؛نو پېغمبر اکرم د مسلمانانو بيرغ حضرت علي (ک) ته وركړ.))

“بلاذري” وايي: ددې علت، چې بيرغ يې لومړى “مصعب” ته وركړى و دا و، چې هغه د “بني عبدالدار” د ټبر و او بيرغچيان هم له همدې ټبره وو.

غږ يې د جګړې په ډګر كې انګازې كولې.

حضرت علي (ک) ورمخې ته شو او تر څه شېبې جګړې وروسته يې “طلحه ابي طلحه” وواژه. بيرغ دوو وروڼو ته يې پرله پسې وركړل شو، چې دواړه د حضرت “عاصم بن ثابت” په غشي ووژل شول.

بيا د قريشو بيرغچي تور حبشي مريى شو،چې نوم ېې”صواب” و. هغه غښتلې جثه درلوده،بيرغ يې راوخېست او جګړې ته يې سيال وغوښت، چې هغه هم د حضرت علي (ک) د تورې په ګوزار ووژل شو.